Brownsberg

Ik heb al veel te lang geen verslag meer geschreven.. dit komt omdat ik na de trip van Nickerie/Bigipan opeens heel druk werd. Het werd even hectisch met school, Romy en Carmen vroegen me mee naar Brownsberg en we hadden veel stapavondjes/dagjes weg gepland. Ik zat te twijfelen of ik mee wilde naar Brownsberg. Aan de ene kant wilde ik graag nog meer van de natuur zien en een iets intensievere trip doen, maar aan de andere kant had ik tegen mezelf gezegd dat ik niet het gevaar voor mijn knie zou opzoeken en een boswandeling in het donker ging maken. Ik besloot eens gek te doen en toch mee te gaan. Dit heb ik geweten! Poeh, wat een trip was dit. Super leuk dat sowieso, maar erg intensief en af en toe best spannend. We begonnen onze trip met een kabelbaantocht bij Berg en dal. Nadat we klaargemaakt waren voor het avontuur mochten we gelukkig eerst een keer oefenen op een minikabelbaan. Vervolgens begon het echte werk met een stevige klim omhoog. We legden vervolgens maar liefst 11 kabelbanen af en waauw wat was dat vet! Tussen de bladeren en bomen van de jungle en over de Surinamerivier van 35 meter hoogte roetsjten we naar beneden. Een erg leuke ervaring! Na de kabelbaan reden we door naar het stuwmeer van Brokopondo. We stapte uit, liepen een stukje en reden daarna weer verder, door naar onze eindbestemming. Eenmaal aangekomen bij onze locatie op de Brownsberg hingen we onze hangmatten op. Wij (Romy, Carmen en Daniëlle), dachten stoer te zijn en zeiden dat we graag buiten wilde slapen midden in de natuur. Zo gezegd zo gedaan, we maakte onze hangmatten vast aan de bomen en installeerde onze klamboe erboven. Het was al bijna etenstijd maar voordat we gingen eten gingen we nog even een kleine wandeling maken. Venski, onze gids, is helemaal gek van spinnen. Het is zijn hobby om vogelspinnen te vangen, dus dat gingen we dan maar even doen! Nou, echt ik kreeg ineens buikpijn, hoofdpijn en het zweet brak me uit. Hier had ik me enigszins op voorbereid maar toch.. Zoeken, zoeken en nog eens zoeken maar we vonden geen spinnen. De groep was bij een verlaten gebouwtje aan het kijken of daar een spin te vinden was en ik liep alweer terug naar de weg, ik dacht ik wacht hier even.. Wat tref ik aan op de weg?! De overblijfselen van een spin die is dood is. Het waren wel maar halve overblijfselen dus wat er mee gebeurd is is een raadsel. JAKKES! Na het lekkere eten gingen we de avondwandeling door het bos maken. Het was allemaal leuk en aardig totdat we bij een stuk bos kwamen en Venski stopte. Oke dames en heren, ik wil jullie niet bang maken, maar we komen nu bij een gevaarlijk gedeelte. Op dit pad kom je veel poelen tegen. In die poelen zitten kikkers en kikkers zijn voedsel voor slangen. Deze slangen zijn gevaarlijk dus pas op! OKE!??? En wij gaan daar langs lopen?? Na een tijdje raakte een aantal mensen in paniek en liepen we snel terug. Geen slangen gezien, wel kikkers. Phieew, niks gebeurd.
We dronken nog wat en gingen toen lekker ons ‘bed’ in. Andere mensen hielpen ons onze klamboe vast te maken aan de onderkant zodat er geen beesten bij ons zouden komen. Op het moment dat we bijna in slaap vielen begon het, jawel, te stippen. We werden nog niet zo bang en bleven stug liggen.. totdat die stipjes toch nog wel een behoorlijke bui werd. We kwamen onze hangmat niet uit door de gemaakte knoop onderaan en uiteindelijk waren we best nat. We rende naar het verblijf van de anderen en onze gids zag ons al aankomen. We hadden geen bed meer.. in eerste instantie gingen we op de houten banken liggen waar de gekko’s me onder de tafel aankeken, maar dit was geen succes. Uiteindelijk hebben we de nacht verder doorgebracht in de bus. Slecht geslapen dus. En dat terwijl de volgende dag een zwaar programma op de planning stond. Om ongeveer tien uur begonnen we aan onze tocht naar de watervallen van de Brownsberg. Het was maar een paar kilometer lopen, maar als je zou zien hoe! De tocht begon vlak, maar hoe verder we de jungle in kwamen hoe moeilijker het werd. Je moest goed kijken waar je liep want er is geen goed pad. We moesten over boomstammen heen, grote stukken naar beneden, afdalen en dan toch weer klimmen. Het was een heel gedoe, maar na een tijdje kwamen we aan bij de eerste waterval, de Leoval. Stelde niet heel veel voor maar het was midden in de natuur en je hoorde allerlei vogels en dieren. Je kon ervoor kiezen om bij deze waterval te blijven of terug te gaan en dus niet verder te lopen naar de Ireneval. Ik heb hier goed over nagedacht in verband met mijn knie maar besloot toch om mee te lopen. En dat heb ik geweten. Het was zwoegen, zweten en ontzettend zwaar maar leuk om ook een iets grotere waterval te zien. We hebben lekker af kunnen koelen onder de waterval en na een korte pauze konden we onze reis terug maken. De gids riep naar mij loop maar vast, ik kom er zo aan. Ik liep dus voorop en vervolgde de weg terug alvast. Ik stond even stil om te kijken of de anderen wel achter me aan kwamen en liep vervolgens verder. Ik zette mijn wandelstok op de grond en liep bijna tegen een slang aan. Ik schrok, dus deed meteen een aantal stappen achteruit. Een slang! Oke, die zag ik bijna niet liggen. Hij was bruin met zwarte stukjes, dus valt totaal niet op midden in de jungle. We maakten wat foto’s, maar toen mensen met flits een foto maakte ging de slang in aanvalspositie. Kop omhoog en het lijf helemaal opgekruld. Dat zag er best eng uit en ik durfde er bijna niet meer langs te lopen. Zeker toen de gids eraan kwam en schrok van de soort slang die hij zag. Het was een lanspuntslang, de op twee na giftigste slang van Suriname met een dodelijke beet. Woooow! Hij leidde iedereen veilig langs de slang en onze tocht kon verder gaan. Hebben we toch nog een slang gezien, al vond ik het niet heel prettig dat ik hem tegen het lijf liep en niet wist waar hij daarvoor had gezeten. Met nog vier mensen liep ik stevig door, ik was uitgeput maar wist dat ik niet moest gaan zitten. We namen af en toe een korte drinkpauze om vervolgens meteen weer door te gaan. Eenmaal aangekomen bij de locatie stond er een lunch voor ons klaar en daarna liepen we nog naar het noorden van de Brownsberg, helemaal op de top. Geweldig uitzicht! Onderweg hebben we nog brulapen gespot. Deze brulapen blijven nooit op dezelfde plek zitten omdat ze continu opzoek zijn naar voedsel. Al met al ben ik blij dat ik deze trip gedaan heb! Het was avontuurlijk, wel intensief maar heb zeker van de mooie natuur genoten! Al voelde ik me toen ik thuis kwam verschrikkelijk beroerd. Maar ach, de volgende dag gingen we een dagje naar Overbridge en kon ik lekker uitrusten.

Het aftellen is begonnen, over 9 dagen zal ik vertrekken en Nederland weer verwelkomen hihi.
Maar voordat we onze spullen kunnen pakken hebben we nog een volle week om leuke dingen te doen. Er staat zelfs nog een trip van drie dagen op de planning samen met Marleen!
Vlak voordat ik ga horen jullie dus nog van mij!

xxxxx
ps. ik kon er niet meer foto's bij doen omdat ik mijn geheugen op de site al vol heb zitten! Oeps. Maar op facebook staan meer fotos! :)