Open water divers!

Hee hallo!

Hopelijk is het in Nederland een beetje uit te houden met het weer en maken we jullie niet al te jaloers met ons derde verslag vanuit Thailand. Na onze tocht door het noorden vervolgde we onze reis naar de zuidelijke eilanden. Dit hebben we wederom met de trein gedaan omdat ons dat de vorige keer goed bevallen was. Helaas kwamen we terecht in een trein die niet zo 'luxe' was als de vorige trein. Vies, oud, geen airco en mini kakkerlakken die om de havenklap rond onze voeten liepen. Brr, en daar moest je dan in slapen.. we kwamen dus een tikkeltje vermoeid aan op het prachtige eiland Koh Tao. Hét duikeiland van Thailand met de grootste duikschool van de wereld: Ban's resort. Na wikken en wegen hebben we besloten om bij Ban's ons duikbrevet te gaan halen. Het was een hele investering en Kim vond het nogal spannend maar het programma zat goed in elkaar. 3,5 dag lang oefenden we stap voor stap alle duikskills samen met een Nederlandse duikinstructeur en 4 andere Nederlandse jongeren. Dat het in het Nederlands kon was vooral voor Kim een hele geruststelling. We begonnen de eerste avond direct met het eerste stuk theorie. De cursus bestond namelijk niet alleen uit de praktijk maar we moesten ook de schoolbanken weer in. 3 uur lang hebben we drie hoofdstukken op video bekeken, we kregen een boek mee en een aantal vragen. Het studeren kon beginnen. Uiteraard hebben we daar in onze vrije tijd niet heel veel aandacht aan besteed, want de theoriemomenten die volgden (de dagen erna) legde Sander, onze instructeur, erg veel uit. De volgende dag begonnen we aan ons praktijk gedeelte en wel in het zwembad. We hadden er erg veel zin in maar het was echt doodeng om opeens te gaan ademen onder water. Dit is geen natuurlijk proces dus je moet echt een knop leren omzetten en je proberen te focussen op hoé je moet ademen. Marvin ging dit goed af maar Kim daarintegen was één groot drama. Dit had ze van te voren al verwacht en de spanning werkte dan ook niet echt mee. Gelukkig kon je in het zwembad naar de oppervlakte als je in paniek raakte. Dit gebeurde dan ook een paar keer. Kim verloor de moed een klein beetje en zag het niet heel rooskleurig meer in. In de zee kun je namelijk niet even naar boven en zul je, als je een probleem hebt met je regulator, masker of flippers, dat echt onder water moeten oplossen. Na het oefenen van tig skills zoals ademen, klaren (je oren uitspuiten d.m.v. je neus dichtknijpen en druk zetten), masker klaren (water wat in je masker zit er onder water uitkrijgen), stijgen en dalen en nog veel meer zat de eerste dag er bijna op. De tweede theoriesessie van drie uur volgde in het klaslokaal. Dag 2 begon met ontbijt om kwart voor zeven, duikspullen pakken en op de boot richting de zee. Er stonden twee duiken op het programma van max. 12 meter. De eerste duik was natuurlijk spannend maar ging bij ons allebei verrassend goed! De duikplaats was Light House en we hebben 38 minuten gedoken tot de maximale diepte van 12 meter. Het zeewater was (altijd!) gemiddeld 27 graden en het zicht was super goed. Je kon zo'n 15 meter ver kijken! Na deze overweldigende duik waren we voor ongeveer een uur terug op de boot om het een en ander door te nemen voor de volgende duik. Want ook bij deze duiken moesten we, net als bij Light House, skills oefenen. Masker halfvol en vol laten lopen met water en klaren, buddy breathen (ademhalen uit de extra regulator van je buddy) en in kleermakerszit op gelijke hoogte kunnen blijven 'zweven'. Helaas was de tweede duik, die we maakten bij Mango Bay, minder helder. Het zicht was hier hooguit 6 á 7 meter. Dit maakte het ook een stuk spannender omdat je de instructeur snel uit het oog kon verliezen als je achteraan zwom. Sander zwom namelijk altijd voorop, daarachter het eerste buddyteam, tweede buddyteam, derde buddyteam (dat waren wij bij deze duik) en helemaal achteraan zwom Daniel, hij is een advanced diver. Daniel is de cursus tot divemaster aan het volgen. Een divemaster is de assistent van de instructeur. Na een tijdje kregen we in de gaten dat Judith haar buddy Mathijs kwijt was en dat Daniel niet meer achter ons zwom. Dat was even schrikken want nu waren wij het laatste team. Mochten wij de rest niet meer kunnen zien door het slechte zicht, dan hebben we een klein probleempje. Communiceren onder water is zoals jullie zullen begrijpen een hele uitdaging dus we zwommen zo goed als we konden achter de rest aan. Na 39 minuten kwamen we weer boven water en bleek dat Mathijs en Daniel ons kwijt waren geraakt en met een verkeerd groepje mee waren gezwommen (er zijn namelijk best veel duikgroepjes op dezelfde plek aan het duiken, je zit met zo'n 40 man op de boot). Vermoeid maar voldaan keerde we terug naar de kust. Nog even een beetje theorie en op naar het examen: GESLAAGD!

De volgende dag begon het programma wederom vroeg in de ochtend met een ontbijt. Kim kreeg zoals elke ochtend haar toast met jam nauwelijks naar binnen, terwijl Marvin lekker zat te genieten van een omeletje. Alweer spanning?! Terwijl wij ons opmaakten voor de laatste twee duiken tot max. 18 meter kwam de taxiboot al aangevaren. Duiklocatie 3 was White Rock en het zicht was zo'n 10 tot 15 meter. Dit was een van de mooiste duiken die we gedaan hebben en ging ook beter dan duik 2. Er moesten nog een aantal skills geoefend worden zoals het masker onder water helemaal afzetten, weer opzetten en klaren, samen met je buddy naar boven zwemmen in geval van nood en de alternatieve noodopstijging. Die gebruik je als je zonder lucht zit, je buddy te ver weg is en je dus z.s.m. naar boven moet. Van een diepte van 9 meter namen we 1 voor 1 samen met Sander een diepe ademteug en zwommen, terwijl je aaaaa zegt, naar boven. Te snel naar het oppervlak zwemmen is in welke situatie dan ook het meest gevaarlijke wat je kunt doen. En toe kwam de allerlaatste duik bij de Twin Rocks. Het zicht was een klein beetje minder maar we konden lekker duiken zonder skills. We zochten een vis op die al een tijdje samen leeft met een zeeanemoon en zijn territorium goed bewaakt. Het was een kleine nemovis! Heel gaaf om te zien. We zwommen laag over het koraal heen en zagen nu in levende lijven de prachtige onderwaterwereld (uiteraard zagen we dit bij iedere duik). Ook gezwommen onder een brug van koraal en rotsen en dwars door een schol vissen. De meest rare maar hele mooie vissen kwamen voorbij. Op een gegeven moment stopte Sander en deed zijn flippers uit. Hij zetten af en maakte een achteruit salto. Hij maakte het gebaar dat we dit na mochten doen. Iedereen keek elkaar aan en dacht, is ie gek? Dit gaan we écht niet doen.. Na wat aarzelingen begon de een zijn flippers uit te doen en tja, als één schaap over de dam is volgen er meer. En geloof het of niet, zelfs Kim heeft een saltootje gemaakt! Met het beëindigen van deze duik na maar liefst 42 minuten waren we officieel geslaagd en dus open water divers! Het verhaal is alweer veeeel te lang maar wat was dit een bijzonder ervaring zeg. Nog even één grapje dan: Sander vertelde ons tijdens de theorieles dat je tijdens het duiken stikstof in ademt, vandaar dat je ook niet te snel naar boven mag want dan heeft het geen tijd om af te breken. Maar als je dieper gaat dan 30 meter kun je last krijgen van stikstofnarcose. Dat is niet erg en doet ook geen pijn, maar zorgt ervoor dat je heel gek gaat doen en extreem blij wordt. Zo dacht de buddy van Sander bij een duik dat een vis die voorbij kwam zwemmen geen lucht meer kon krijgen waarop ze met haar ademregulator achter de vis aan zwom om hem lucht te kunnen geven. Hahahaha!

Zo, mooi moment om af te sluiten.
Volgende keer meer over Koh Tao. Gelukkig hebben we nog ietsje meer gedaan dan alleen duiken.

xxxx