Real Asia

Hoi allemaal,

Eindelijk weer eens een verslag vanuit het mooie Azie. We zijn nu alweer ruim anderhalve week in Vietnam, maar omdat we in Koh Tao (Thailand) ons laatste verslag hebben getypt, zullen we eerst nog wat vertellen over de resterende tijd in Thailand.

Nadat we met vlag en wimpel waren geslaagd voor onze duikcursus was het tijd voor wat ontspanning op het eiland. We hebben een avond gegeten en gedronken met ons duikgroepje, en nadat onze duikgenoten waren vertrokken, hebben we met z'n tweeën nog een aantal dagen kunnen relaxen. Zo zijn we naar een dichtbij liggend eilandje gekajakt. We hebben er werkelijk prachtig gesnorkeld en aan heerlijke witte stranden gelegen. Na een week Koh Tao was het toch echt tijd voor het volgende eiland: Koh Phi Phi. Dit bekende eiland is eigenlijk een eilandengroep, waarvan de grootste Koh Phi Phi Don is; het enige bewoonde eiland. Aangekomen op de pier was het even zoeken naar accommodatie, maar deze was vrij snel gevonden doordat deze volop werden aangeboden door een strandtentje. Onze bungalow bevond zich nogal achteraf en de buurt leek wat vreemd. Na een wat onrustige nacht besloten we daarom op zoek te gaan naar een wat centralere slaapplek. Helaas geen goede keuze... Kim werd namelijk 's nachts wakker met ontzettende jeuk en zat vol (écht vol) met bulten. We gaven in eerste instantie de muggen de schuld, maar al snel vonden we een aantal vreemde insecten in en rondom ons bed. Toen ging er een lichtje branden.. BEDWANTSEN! Wat een smerige beesten. Deze parasiet nestelt zich in matrassen en bedden om vervolgens 's nachts naar buiten te komen op zoek naar mensenbloed. Kim was het slachtoffer geworden van een aantal van deze onaangename wezentjes. Ietswat geërgerd en onrustig maakten we de eigenaar wakker en gelukkig konden we midden in de nacht direct van kamer wisselen. We ontdekten echter ook daar de bedwantsen. Na nagenoeg geen slaap te hebben gehad, gingen we 's ochtends vroeg op zoek naar de volgende accommodatie. Al krabbend checkte we in bij het volgende hostel. Huiverig dat we inmiddels waren ondervond het bed een grondige check. Gelukkig zagen we geen sporen van de beestjes en konden we genieten van onze rust. Gelukkig waren we van de bedwants verlost, want de volgende dag (8 maart, Kim's 22e verjaardag) stond er een snorkeltrip op het programma. Door deze dag werden we weer helemaal opgevrolijkt. We hebben ontzettend mooi gesnorkeld, kraakhelder water gezien en kunnen genieten van de witte stranden. Maya beach (de setting van de film The Beach met Leonardo di Caprio) was het hoogtepunt. Wat een prachtig plaatje. Uiteraard Kim's verjaardag gezellig afgesloten met een hapje en drankje. Koh Phi Phi is overigens echt een party eiland. Tot diep in de nacht kon je feesten in een aantal kroegjes in het centrum, of waar de meeste mensen te vinden waren, op het strand. Vuurshows en muziek zo hard dat het lijkt alsof je op een festival staat. WOOW! De strandtentjes maken er gewoon een wedstrijd van wie de muziek het hardst kan draaien. Dit was overigens op Koh Tao ook zo.

Phuket, het grootste (schier)eiland van Thailand was de volgende en tevens laatste stop voordat we naar Vietnam zouden vliegen. We besloten ons avontuur in Thailand rustig af te sluiten en dus een aantal dagen te genieten van het prachtige strand. We konden ons ook voor het eerst vermaken in een zee met hoge golven. Super leuk! Een ander hoogtepuntje (lees dieptepunt) in Phuket was Marvin zijn eerste ervaring met een welbekende ladyboy. Laten we daar maar niet zoveel woorden aan vuil maken, haha. Volledig uitgerust en zonder stress kon de reis naar Vietnam beginnen... zou je zeggen. Helaas hadden we 'iets', dat met de doorreis te maken had, over het hoofd gezien en schoten we nogal in de stress. Het gevolg: busreis naar Bangkok voor niets geboekt, hotel in Bangkok voor niets geboekt en we moesten een extra vliegticket boeken. We dachten namelijk dat we nog een dag langer in Thailand hadden, uh niet dus. Halsoverkop zijn we naar Bangkok gevlogen en waren we gelukkig ruimschoots op tijd voor onze vlucht naar Hanoi. Foutje, moet kunnen!

In Hanoi aangekomen werden we direct geconfronteerd met de enorme drukte van de stad. Werkelijk fascinerend om te zien. Overal scooters en getoeter. Ook zijn er veel vrouwen die met de typische manden aan een stok rondlopen op hun schouders. Ze verkopen vaak groente en fruit. De winkeltjes in de straten in Vietnam zijn ingedeeld op categorie. Zo bestond de straat van ons hotel vooral uit winkeltjes met auto onderdelen. Na wat geslapen te hebben in ons hotel was het tijd om het oude centrum van de stad te ontdekken. In het begin van de avond beginnen de nauwe straatjes zich op te vullen met locals en toeristen. Iedereen neemt plaats op een plastic krukje en geniet van een goedkoop biertje. Het meest populair is de Bia Hoi. Dit bier dient gebrouwen en gedronken te worden op 1 dezelfde dag. Een glas van dit tapbier kost doorgaans 5000 Dong, nog geen 25 cent... HEMELS! (aldus Marvin). Direct viel ons op dat er in Hanoi een stuk minder toeristen te vinden waren dan in bijvoorbeeld Bangkok, en daarmee voelt het authentieker aan. Na de dagen erna de stad te hebben verkend (Ho Chi Minh complex, Temple of literature, het oude centrum) was het tijd om onze tours in het noorden van Vietnam te boeken. We besloten zowel Sapa (berggebied in het uiterste noorden) als Ha Long Bay (rotsformaties aan de kust) te boeken. Helaas kregen we eerst nog te maken met een minder leuk voorval. Kim had namelijk al een aantal dagen last van haar oor, waarop we besloten een dokter te bezoeken. Gelukkig werden we in het plaatselijke ziekenhuis goed opgevangen en werd Kim onderzocht door een zeer professionele arts die goed Engels sprak. We konden middels een camera en monitor meekijken in het oor en direct werd duidelijk dat er een flinke infectie in het linker oor zat. De infectie blokkeerde de gehoorgang voor de helft en drukte tegen het trommelvlies aan. Dat verklaarde meteen de hevige pijn en het gehoorverlies. Een aantal tientjes lichter, antibiotica en nog een aantal andere medicijnen waren het gevolg. Gelukkig sloeg de medicatie direct aan en konden we fris beginnen aan de zes uur durende busreis naar Sapa. Wat een prachtig gebied! De eerste dag hebben we gewandeld door een wat toeristisch gebied waar vele locals je van alles proberen aan te smeren. Toch was het uitzicht prachtig en hebben we kunnen genieten van een mooie waterval. De tweede dag was echter het hoogtepunt. 12 kilometer klimmen en klauteren door de prachtige natuur van noord Vietnam. Letterlijk banjeren door de modder en lopen op smalle afgronden, maar het was het allemaal waard. We bleven maar foto's maken omdat werkelijk overal een prachtig uitzicht was met indrukwekkende rijstvelden. Naast de mooie natuur waren ook de homestay, waar we de tweede nacht verbleven en onze gids, super! Sung, een ontzettend klein vrouwtje, vol met energie en passie voor haar vak vertelde van alles over het gebied en de mensen. Zo had ze haar eigen benaming voor mistig weer: "The weather is noodle soupy", haar man (ook een gids) noemt het geen noodle soup weer maar tofu weer. Dit gaat nergens over maar als je het uit haar mond hoort en haar er bij ziet springen als een kip zonder kop is het echt ontzettend grappig! Doordat we een gezellig gezelschap hadden, vloog de tijd voorbij. De laatste dag in Sapa was regenachtig, maar desalniettemin zijn we het avontuur aangegaan en hebben een berg beklommen. Uitgeput kwamen we weer beneden en was de tour alweer ten einde.

Terug in Hanoi hebben we genoten van een welverdiende rustdag. De volgende dag stond de trip naar Halong Bay gepland. Heel eerlijk gezegd viel onze deze trip een klein beetje tegen. We hadden ook pech met het weer waardoor het uitzicht en de beleving van het gebied niet optimaal waren maar ook de boot was minder luxe dan ons verteld werd. Ach, dat kun je verwachten hier. We hebben een grot bezocht, waarin prachtige druipstenen te zien waren. Verder bestond het programma vooral uit het rondvaren in de baai. In deze baai zijn ontelbaar veel rotsformaties te vinden, dit hadden we dan ook zeker niet willen missen.
 
Na behoorlijk wat pech te hebben gehad gaat onze reis uiteraard vrolijk verder. We zijn al over de helft en hebben nog twee weken te gaan in ons één na laatste land. Maar daarover later meer!
Groetjes uit Vietnam en Vô (proost)!